Podsumowania, szczególnie te na koniec roku czasami bywają dość
ciężkie.
Wartościowanie niektórych wydarzeń nieraz sprzyja rozczarowaniom, a
zorientowanie się, że noworoczne postanowienia zostały zrealizowanie jedynie w
połowie może poważnie zdołować. I odwrotnie - gdy
okaże się, że zrobiliśmy więcej niż początkowo było zaplanowane miło się zaskakujemy. W 2014 rok wchodziłam z zapałem do pogłębiania filmowo-medialnych
zainteresowań i chęcią przejęcia władzy nad światem. Drugiego celu nie osiągnęłam, a pierwszy? Zapraszam na moją szybką podróż wirtualnym
Tardisem przez mijający rok.
W lutym wyjechałam na festiwal Berlinale. Dziesięć dni
kinowych wrażeń, posmakowanie splendoru wydarzenia na skalę światową,
zobaczenie na własne oczy wielkich nazwisk Hollywood – z tym kojarzyć będę
wyjazd i o tym będę opowiadać wnukom. W sekrecie jednak mogę wam napisać, że po
Berlinale równie mocno, a może nawet i bardziej pamiętam oczekiwanie w długiej kolejce po wejściówki, wegańskie śniadania w eko-hotelu, długie podróże metrem, dosypianie w salach kinowych i szybkie kawy na Potsdamer Platz. Czy było warto? Było! I żal nieco ściska serce, gdy pomyślę sobie,
że studencką akredytację można uzyskać jedynie raz.
Potem przyszedł maj i rewelacyjna perspektywa spędzenia długiego weekendu, czyli akredytacja
medialna dla Kinem w Oko na Off Plus Camerę. Naoglądałam się filmów za
wszystkie czasy i - to przede wszystkim! - widziałam Benedicta Cumberbatcha. Po Offie rozpoczął się
Krakowski Festiwal Filmowy i praca przy Gazecie Festiwalowej. Świetne,
pouczające doświadczenie. Po drodze zaczęłam
praktyki przy wystawie Stanley Kubrick w Krakowie, a pod koniec miesiąca
dowiedziałam się podstaw z historii superbohaterskich komiksów na konferencji
naukowej Komiks Kon. W czerwcu wzięłam udział w Wielkiej Fandomowej Grze
Terenowej na rodzimym wydziale WZiKS i zaintrygowana wydarzeniem postanowiłam w przyszłości wybrać się na prawdziwy
konwent.
Wakacje nigdy nie należały do moich ulubionych części roku,
a te w 2014 tylko to potwierdziły. Podczas gdy znajomi balowali na Nowych
Horyzontach, Festiwalu w Kazimierzu i w Gdyni ja próbowałam zarobić trochę pieniążków.
Dwa z trzech etatów były powiązane stricte z filmem, ponieważ udało mi się popracować
przy kinie letnim nad Wisłą, gdzie przypomniałam sobie kilka fajnych tytułów,
oraz w jednym z multipleksów, gdzie miałam możliwość obejrzenia na bieżąco co
ciekawszych premier. Kino letnie skończyło się wraz z letnią pogodą, w
multipleksie wytrzymują chyba tylko ci, z psychiką ze stali. Mojej nie
zahartowały nawet dwie przeprowadzki, które odbyły się dokładnie w tym czasie i dzielił je okres
miesiąca. Polecam, hardcore.
Na szczęście na początku września udało mi się wyskoczyć na
dzień konwentu Polcon do Bielska-Białej, gdzie paradowałam jako Will Graham i
uścisnęłam dłoń Zwierzowi Popkulturalnemu. A potem nadszedł październik i festiwal Kamera Akcja, gdzie zakwalifikowałam się do pierwszej edycji konkursu
Krytyk Mówi. Poprowadziłam prelekcje przed filmami Legenda Kaspara Hausera i Narkotykowy
kowboj. Oczywiście było to doświadczenie bezcenne, debiut przed szerszą publicznością
został zaliczony. Mam nadzieję, że od tej pory przy okazji publicznych
wystąpień będzie coraz lepiej. Po powrocie z Łodzi nieco przystopowałam z angażowaniem
się w większe projekty i postawiłam na tzw. rozwój osobisty. Pod koniec
miesiąca udało mi się wyskoczyć na jeden dzień do Katowic gdzie odbyła się
konferencja naukowa Kultury fanowskie. Wystąpienia prelegentów o fanvidach,
fanfikach i kolekcjonerach figurek były FANtastyczne i chętnie powtórzyłabym
wizytę na podobnym wydarzeniu. W listopadzie odbyły się dwa interesujące
wydarzenia - konferencja NarrAkcje poświęcona narracjom wizualnym, organizowana przez krakowską ASP, podczas
której absolutnie zachwyciła mnie prelekcja o tym, dlaczego Borowczyk nie lubił
Disneya. Dosłownie dzień później w wianku na głowie przybyłam w to samo miejsce
– do Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej, by wziąć udział w przełomowym
wydarzeniu na konwentowej mapie Polski – Serialkonie. Wiadomo, o serialach
można rozmawiać godzinami i tak też wyglądała celebracja tego święta. Panele o
Hannibalu czy Zagubionych poruszyły fanowskie struny mojej duszy i przypomniały
jak cennym darem jest możliwość grupowego zachwytu nad cudownym wytworem
(pop)kultury.
Jestem wobec siebie krytyczna. Gdyby ktoś kilka dni temu
zapytał mnie, co ciekawego zrobiłam w tym roku odpowiedziałabym pewnie, że nic
specjalnego i przysięgam - nie byłaby to kokieteria. Teraz, kiedy widzę spisane
w słowa tegoroczne wydarzenia dochodzę do wniosku, że to był całkiem udany czas,
ale przede wszystkim – spożytkowany! A to najważniejsze, prawda? Mam nadzieję,
że 2015 będzie równie ciekawy. Życzę tego i sobie i wam :) Bo brać udział w
takich wydarzeniach – kulturalnych, filmowych, to sprawa nie dość, że
poszerzająca horyzonty i inspirująca, to na dodatek szalenie wręcz przyjemna.
To jak, na którym festiwalu/konferencji/konwencie widzimy się w przyszłości?
