Jak skutecznie popełnić samobójstwo

Popełnić samobójstwo wcale nie jest łatwo. Podjąłeś decyzję o tym, że chcesz odebrać sobie życie. Co dalej? Czego użyć, jakie tabletki połknąć, jak sprawić, by samobójstwo przeszło możliwie bezboleśnie i szybko?

Na pewno się nad tym zastanawiasz. Najgorsze jest to, że nawet jeśli przeczytasz stos porad nigdy nie wiesz, czy są to sposoby, które na pewno zadziałają. Ktoś, kto radzi Ci w jaki sposób najlepiej popełnić samobójstwo nie może wiedzieć tego na 100%. 

Szkoda, o wiele łatwiej byłoby, gdyby istniała możliwość jakiejś próby, sprawdzenia, czy to rzeczywiście najlepszy sposób na zabicie się. 

Ale niestety. Popełnienie samobójstwa to droga w jedną stronę, z której nie ma już powrotu. Mam nadzieję, że mój wpis pomoże Ci wybrać tę jedyną, słuszną opcję. Opcję, którą wypróbowałam i wiem, że zadziała w Twoim przypadku.

Przede wszystkim zapewniam Cię, że jesteś w dobrych rękach. Wiem, co to znaczy kiedy leżysz w łóżku, bez siły do życia. Kiedy podniesienie się i stawienie czoła kolejnemu dniu jest istnym wyczynem. Kiedy odczuwasz rozgoryczenie tym, że ciągle na jakimś polu zawodzisz – samego siebie i innych. Gdy masz wrażenie, że ta ciągła pogoń za sukcesem, pieniędzmi, modą – w jakiej uczestniczą ludzie nie ma sensu. Czy oni nie zdają sobie sprawy z tego, że w końcu też kiedyś umrą? Czy nie lepiej po prostu zdecydować, że nie chcę w brać uwagi w tym pościgu i skończyć go we własny sposób. 

Czy nie lepiej się zabić? 

Możliwe, że myślisz właśnie w ten sposób. Ale nie musi to być dokładnie to samo. To, co napisałam to moje własne przemyślenia, które jeszcze niedawno sprawiały, że nie widziałam sensu absolutnie w niczym. Poczucie niezrozumienia przez innych, nienadążania za tempem, jakie narzuciło mi otoczenie, wrażenie bycia niedostatecznie dobrym, niedostatecznie skutecznym, mądrym, oczytanym, ładnym, miłym... 

Mogłabym długo wymieniać. Czasami miałam wrażenie, że się zapadam. Że każde kolejne „łapanie doła” sprowadza mnie coraz głębiej i głębiej w otchłań, której bardzo się bałam, bo nie wiedziałam co może mnie dalej czekać. Właściwie to wiesz, chyba najbardziej bałam się tego, że mogę faktycznie w pewnym momencie zdecydować się zabić.

To były stany depresyjne, które – gdy wreszcie się odważyłam na wizytę – zdiagnozował u mnie lekarz. Jedna rozmowa – o rozczarowaniu samą sobą, swoim życiem, strachem i poczuciem beznadziejności na myśl o tym jak będzie ono wyglądało w przyszłości. Jedna rozmowa i recepta na lek – tyle wystarczyło, bym poczuła się nieco lżej. Bym wyszła na ulicę z poczuciem, że jest z tej sytuacji wyjście, że jest szansa, bym jeszcze kiedyś poczuła się lepiej. Oczywiście nie było łatwo. Tabletki zadziałały dopiero po miesiącu. Miesiącu, podczas którego kilka razy zdążyłam się załamać nad tym, że widocznie jestem na straconej pozycji i nigdy nie pozbędę się tego cienia smutku, który ciągnął się za mną i z każdym dniem przytłaczał coraz bardziej. Ale warto było czekać, by wreszcie wrócić do siebie i przestać czuć się obco we własnym ciele.

Wiem, że możesz nienawidzić ludzi. 

Uważać ich za półgłówków, którzy dają się wciągnąć w tę pozbawioną sensu grę w życie. Ale wiesz co? To właśnie ludzie są tym elementem świata, dla którego warto tu pozostać. Również dlatego, że są wśród nich tacy, którzy na pewno Ci pomogą. Którzy są gotowi Cię wysłuchać i odnaleźć sposób na wyjście z problemu. To często osoby z najbliższego otoczenia, ale również te zupełnie nieznajome, z którymi po prostu warto porozmawiać. I powiedzieć, że chcesz popełnić samobójstwo. Tutaj kilka numerów, gdzie możesz zadzwonić:

116 123 – Telefon zaufania dla osób dorosłych w kryzysie emocjonalnym

22 425 98 48 – Telefoniczna pierwsza pomoc psychologiczna

116 111 – Telefon zaufania dla dzieci i młodzieży

801 120 002 – Ogólnopolski telefon dla ofiar przemocy w rodzinie „Niebieska Linia”

800 112 800 – „Telefon Nadziei” dla kobiet w ciąży i matek w trudnej sytuacji życiowej

Chciałabym, żebyś został z nami. Twoja rodzina też by tego chciała. Twoi znajomi, przyjaciele. Po świecie chodzi na pewno jeszcze, przynajmniej, kilkoro ludzi, dla których Twoja obecność w przyszłości może okazać się ogromnym szczęściem. Bo to jednak jest trochę tak, że żyje się przede wszystkim dla innych ludzi. Może to jest ten sens życia, którego szukałam ja, i którego Ty nie możesz odnaleźć?

Trzymaj się

i proszę, nie odchodź od nas

Karolina